mələk

is. <ər.>

1. Dinə görə, Allahın göstəriş və əmrlərini yerinə yetirən, çox gözəl qadın surətində qeyri-maddi qanadlı bir məxluq; məlaikə. Mədhin oxur göy üzündə mələklər; Hər biri bir türfə nidayə düşər. M. V. V.. Cənnətin hurisi, ərzin mələki; Yetişməz yüz çala əl-ayaq sənə. Q. Z.. Ümid bağlamadın göydə mələkə; Dedin ki, yer qızı ondan gözəldir! S. V..

2. məc. Çox gözəl və ya məsum, xoşxasiyyət adam haqqında. Çöllər, təpələr doldu; Şən üzlü mələklərlə. A. Ş.. // Mələkim şəklində – nəvazişlə müraciət. <Turxan bəy:> Canın nə istərsə, qəlbindən nə keçirsə, bir an içində mühəyya olur, mələkim! H. C.. <Rüstəm:> Gözəl mələkim! Mən də fərağında məcnunam. C. C..